هميشه فکر می کردم دختر يک آدم مهم بودن بايد خيلی سخت باشه، اينکه مثلا دختر رئيس جمهور باشی. ديروز نظرم برای خودم اثبات شد!
خاتمی اومده آمريکا و قرار بود در کليسای ملی واشينگتن سخنرانی کنه. برای من و امير سخت بود که بنشينيم خاتمی بياد نزديکيهای ما چند جا سخنرانی بکنه و بره و ما همچنان سر جامون نشسته باشيم! اين بود که رفتيم واشينگتن. اولين سفرمون بعد از ورود به آمريکا جالب بود و البته پر از تجربيات عجيب اما مفيد. انتظار داشتم سخنرانيش مثل سخنرانی در شيکاگو برای مسلمانان هيجان انگيز باشه ولی به محض ورود به کليسا فهميدم اينجا مراسم خيلی رسمی تر خواهد بود. هرچند دست زدن مردم پس از سخنرانی اونقدر طولانی شد که مشخص بود خاتمی هنوز (و شايد برای هميشه) يک شخصيت محبوب جهانی است، چه ما خوشمون بياد چه مثل ايرانيان معترضی که جلوی در کليسا عليه خاتمی و حکومت ايران جمع شده بودند، بدمون بياد!
بعد از سخنرانی با يک جمع ايرانی که تازه باهاشون آشنا شده بوديم برای شام رفتيم رستوران تایلندی (جای شما خالی) و ليلا، دختر خاتمی، هم به خاطر آشنايی با چند نفر از دوستان با ما اومد. ديدنش، و فقط ديدنش، برای من هيجان خاصی نداشت جز يادآوری روزهای شيرين مدرسه. اما جالب بود ديدن کسانی که برای کنار او نشستن و حرف زدن با او و خلاصه جلب توجه دختر رئيس جمهور سالهای قبل چه ها که نمی کردند...
ياد شونزده آذر دو سال پيش افتادم. روزی که خاتمی برای آخرين بار به عنوان رئيس جمهور با دانشجوها صحبت کرد و دانشجويان قدرنشناس ما -که متاسفانه بيشترشون از اعضای دفتر تحکيم وحدت بودند- اونچنان به او پريدند و اين اصلی ترين تشکل روشنفکر دانشجويی هم در بيانيه اش نوشت: "خاتمی از دانشگاه آغاز کرد و در دانشگاه پرونده خود رابه پايان رساند و دانشجويان همان گونه که در آغار رياستش نقش آفرين بودند، پيشگام پايانش نيز بودند."
نمی دونم چرا فکر می کنم اون حرکت ها در سالهای آخر خاتمی با اين سر و کله شکستنها برای جلب توجه دخترش، توسط همون دسته از آدمها، اصلا جور در نمياد.
آدم وقتی دختر يک شخصيت مهم باشه خيلی سخت می تونه بفهمه کدوم يکی از نزديکانش به خاطر خود خودش باهاش دوست شده و کدوم يکی به خاطر موقعيتی که توش قرار گرفته... خوشحالم که هميشه يک آدم عادی بودم، کسی که می تونه برای هميشه روی دوستانش حساب کنه نه فقط مواقعی که پدر يا مادرش "آدم مهم" هستند!
خاتمی اومده آمريکا و قرار بود در کليسای ملی واشينگتن سخنرانی کنه. برای من و امير سخت بود که بنشينيم خاتمی بياد نزديکيهای ما چند جا سخنرانی بکنه و بره و ما همچنان سر جامون نشسته باشيم! اين بود که رفتيم واشينگتن. اولين سفرمون بعد از ورود به آمريکا جالب بود و البته پر از تجربيات عجيب اما مفيد. انتظار داشتم سخنرانيش مثل سخنرانی در شيکاگو برای مسلمانان هيجان انگيز باشه ولی به محض ورود به کليسا فهميدم اينجا مراسم خيلی رسمی تر خواهد بود. هرچند دست زدن مردم پس از سخنرانی اونقدر طولانی شد که مشخص بود خاتمی هنوز (و شايد برای هميشه) يک شخصيت محبوب جهانی است، چه ما خوشمون بياد چه مثل ايرانيان معترضی که جلوی در کليسا عليه خاتمی و حکومت ايران جمع شده بودند، بدمون بياد!
بعد از سخنرانی با يک جمع ايرانی که تازه باهاشون آشنا شده بوديم برای شام رفتيم رستوران تایلندی (جای شما خالی) و ليلا، دختر خاتمی، هم به خاطر آشنايی با چند نفر از دوستان با ما اومد. ديدنش، و فقط ديدنش، برای من هيجان خاصی نداشت جز يادآوری روزهای شيرين مدرسه. اما جالب بود ديدن کسانی که برای کنار او نشستن و حرف زدن با او و خلاصه جلب توجه دختر رئيس جمهور سالهای قبل چه ها که نمی کردند...
ياد شونزده آذر دو سال پيش افتادم. روزی که خاتمی برای آخرين بار به عنوان رئيس جمهور با دانشجوها صحبت کرد و دانشجويان قدرنشناس ما -که متاسفانه بيشترشون از اعضای دفتر تحکيم وحدت بودند- اونچنان به او پريدند و اين اصلی ترين تشکل روشنفکر دانشجويی هم در بيانيه اش نوشت: "خاتمی از دانشگاه آغاز کرد و در دانشگاه پرونده خود رابه پايان رساند و دانشجويان همان گونه که در آغار رياستش نقش آفرين بودند، پيشگام پايانش نيز بودند."
نمی دونم چرا فکر می کنم اون حرکت ها در سالهای آخر خاتمی با اين سر و کله شکستنها برای جلب توجه دخترش، توسط همون دسته از آدمها، اصلا جور در نمياد.
آدم وقتی دختر يک شخصيت مهم باشه خيلی سخت می تونه بفهمه کدوم يکی از نزديکانش به خاطر خود خودش باهاش دوست شده و کدوم يکی به خاطر موقعيتی که توش قرار گرفته... خوشحالم که هميشه يک آدم عادی بودم، کسی که می تونه برای هميشه روی دوستانش حساب کنه نه فقط مواقعی که پدر يا مادرش "آدم مهم" هستند!
Mobarake OOOOnam Kheili !
Posted by
amirhosein |
1:04 AM
salaam. mobarak bashe. belakhare manam weblogeto didam. delam barat tang shode bood. kheili khoshhal shodam ke pm gozashti. shad bashi...
Posted by
Anonymous |
2:55 AM
salaaaaaaaaaaaaaaam
khoobi sanaz?
majbooram effate kalam dashte basham! khoshhalam ke weblogeto dobare mibinam.
Posted by
Anonymous |
7:22 AM